Tijdens onze vakantie door Frankrijk hadden wij een bezoek aan deze kapel op de to-do-list staan.
’s Avonds bereikten we het stadje Ronchamp. Een verlaten plaatsje dat niet veel meer te bieden had dan datgene wat zich op een heuvel van de Vogezen bevond; de Notre-Dame-du-Haut De Ronchamp.

Het entree-paviljoen van architect Renzo Piano
In de verte is de hoogste kapel te zien

De avondzon gaf een warme, gele gloed over de glooiingen van dit landschap. Alleen de hoge ronde toren liet zich vanaf de straatkant zien. De rest van het gebouw zouden we de volgende dag aanschouwen.

Le Corbusier heeft 2 benaderingen die hij de kijker wil bieden.
Enerzijds wil hij dat de bezoeker het gebouw als leraar verkent. Stap voor stap, van beeld tot beeld.
Anderzijds wil hij dat de bezoeker het als kunstkenner benadert en inzicht heeft in de opzet van de architect. Aan die opdrachten gingen we voldoen.

Het imposante betonnen dak lijkt te zweven door de lichtstrook die zich tussen de wanden en het dak bevindt.
Le Corbusier zag het dakschild als het schild van een krab. Een holle schaal van bijna 3 meter dik (!) gemaakt van beton, geconstrueerd door een balken-frame.
Alles werd van beton op de heuvel gemaakt. Waarom? Omdat er vanwege de moeilijke weg heuvelopwaarts geen mogelijkheid was om zware materialen te vervoeren. Daarom werd alles ter plekke van zand en cement gemaakt.

De openluchtkathedraal die jaarlijks plaats biedt voor een dienst voor 100.000 Pelgrims.

INTERIEUR

Geen bonte kleuren en muurschilderingen zoals je in een kerk gewend bent, maar een combinatie van blank beton, brons, staal, houten meubels en wit geschilderde betonwanden.
Het gekleurde glas zorgt voor een kleurrijke lichtinval. De tekst en tekeningen op deze ruiten heeft Le Corbusier zelf  aangebracht.

Als contrast met het ruwe beton is er een grote deur met een tegeltableau van primair gekleurde  email tegels eveneens door Le Corbusier gemaakt. Hiermee laat de architect zien dat hij een all-round kunstenaar is.

MEUBILAIR

Houten rugleuningen rusten in een betonnen sculptuur.
Een contrast tussen rechte en ronde vormen, gladde en ruwe texturen.
Abstract stilleven: betonnen altaar met bronzen inleg en stalen kruis
De houtverbinding, zo mooi!
Betonnen altaar. De houten bekisting is nog in de structuur te achterhalen.

Het felle licht ontneemt helaas het zicht op het beeld van Maria want in een venster in de achterwand staat Zij op een plateau en zal gericht kunnen worden naar zowel de dienst buiten als ook binnen.

De pelgrimskerk zorgt voor rust en intimiteit

Het lijkt in scene gezet, maar niets is minder waar, want rond 11.00 uur treden de zusters de Kapel binnen voor hun dagelijks ritueel. Betoverend mooi klinkt hun gezang in deze hoge toren.
Het geeft het bezoek aan dit Architectonisch Monument een spiritueel randje.

De kapellen hebben een hoge schacht voorzien van een rond plafond met spleet. Deze bijzondere manier van lichttoetreding zorgt voor een zacht gezeefd daglicht op de altaren.

HET TERREIN

Zelfs dit bordje beschikt over een simpele, pure schoonheid
Het atelier van de zusters lijkt in het landschap verzonken te liggen

Het pelgrimsverblijf en het huis van de kapelaan zijn ook door Le Corbusier ontworpen.
Met de rechte en schuine lijnen staat de architectuur in contrast met de ronde belijning van de kapel

Het venster lijkt dieper te liggen door het perspectief van de vlakken
Met een voorkeur voor primaire kleuren

Het bezoek was inspirerend. Ik was onder de indruk van de meubels, de details in het gebouw, de geschiedenis waardoor dit ontwerp is ontstaan, het materiaalgebruik, de serene lichtinval en nog veel meer wat ik niet kan beschrijven.
Na een bezoek van 1,5 uur werd het tijd om de reis naar Zuid-Frankrijk voort te zetten maar uitgekeken was ik nog niet. Een boekje en veel foto’s kunnen we nog eens bekijken, maar de sfeer die er in het gebouw over je heen komt is in geen foto te ervaren.

Het was zeer de moeite waard om de afslag naar Ronchamp te nemen, want niet eerder heb ik zo’n bijzonder mooi architectonisch ontwerp gezien.